PKK lideri Abdullah Öcalan’ın uzun müddettir beklenen açıklaması, Halkların Özgürlük ve Demokrasi Partisi (DEM Parti) vekilleri tarafından okundu. Öcalan, “Örgüt ömrünü tamamlamıştır. PKK kendini feshetmelidir. Başka ulus-devlet, federasyon, özerklik tahlil olamamakta” dedi.
Öcalan ayrıyeten açıklamasında “Aşırı milliyetçi savruluşunun mecburî sonucu olan; başka ulus-devlet, federasyon, idari özerklik ve kültüralist tahliller, tarihi toplum sosyolojisine karşılık olamamaktadır. Kimliklere hürmet, kendilerini özgürce tabir edip, demokratik manada örgütlenmeleri, her bölümün kendilerine temel aldıkları sosyo-ekonomik ve siyasal yapılanmaları lakin demokratik toplum ve siyasal alanın mevcudiyetiyle mümkündür” dedi.
Çağrının akabinde farklı yansılar yükselirken Gerçek Edebiyat muharriri Ahmet Yıldız da kaleme alığı yazı ile mevzuyu ‘Türkiyeli’ tabirini kullanan edebiyatçılara getirdi.
Yazısında “PKK’nin lağvedilmesinin istendiği bildiride yer alan ‘kültüralist çözümler’ olanaksızdır kelamı akla bu yolun yolcusu ‘Türkiyeli’ muharrirler ve ‘Türkçe edebiyat’ yayınlayan yayınevlerinin de kendilerini feshedip etmeyeceklerini getirdi” sözlerini kullanan Yıldız, bu yayınevleri ve muharrirler ismine bildiriyi de Murathan Mungan’ın okuması gerektiğini söz etti.
İşte Ahmet Yıldız’ın o yazısı:
“Bizim jenerasyon yüzyılın başındaki gelişmeleri ve değişimleri (Avrupa’daki sanat hareketleri, Rus ihtilalleri, Çin, Hindistan devrimleri) ah çekerek anar, insanlığın bu muazzam değişimine şahit olanları kıskanır, o vakitlerde yaşayanları şanslı sayardı.
Ancak bilmem farkında mıyız son gelişmelerle, ismi şimdi konmamış olsa da ‘geri dönülmez biçimde yeni bir çağ’a girdiğimizi mutlaka söyleyebiliriz. Büyük bir alt üst oluş, kolay öngörülemez gelişmeler inanılmaz olaylar gözümüzün önünde bir düş üzere yaşanıyor.
Bu yeni çağ, kuşkusuz ki dünyayı yöneten canavarın karnının ağırması, kımıldaması, yer değiştirmek istemesinden kaynaklı biraz zorlama bir çağ. Canavar kampın lideri ülkede Trump’ın iktidara gelmesi ve yönetiminin el kitabı Project 2025’i ve onun milletlerarası durum ve “düzen”e uyarlanması olan Şubat 2025 Münih Zirvesi’ndeki ABD tezleri bu alt üst oluşun kıymetli kaynağı.
AB’ye kaba bir lisanla saldırması, Ukrayna’yı işgale girişecek formda Putin’le muahedesi, al Tayvan’ı ver Panama’yı, al Kırım’ı ver Ukrayna, Grönland madenlerini üzere tüccar bir baş ya da Çin’le büyük hesaplaşma ya da Çin ve ABD taraflı iki kutuplu bir dünya için AB’yi değil Rusya’yı partner seçmesi bunun nedeni olabilir.
Ancak sürpriz gelişme, – isteklerinin ne olduğu bugün bile tam açık olmayan- Türkiye’nin maddi ve manevi gücünü tüketen emperyalist taşeron 40 yıllık kanlı terör örgütü PKK’nın, kurucusu tarafından lağvedilmesidir. (Kuşkusuz bu gelişmelere şahit olmak da az buz tarihi talih değil.)
Şu yahut bu, terör örgütünün sahiplerinin bu işi kolay bırakmayacakları gerçeğine rağmen işin diyalektiği (dünya konjonktürü, bölge konjonktüründeki asal değişimler) terörün nitekim bitebileceği mümkünlüğünü da içinde önemli olarak taşımaktadır
Türkiye’nin on yıllardır ayağına vurulmuş bu prangadan kurtulması, gücünü ve ilgisini daha öbür alanlara, AB’ye, Ege’ye, Karadeniz’in kuzeyine, Türk dünyasına vs. yöneltmesine neden olacaktır.
Hepsinden kıymetlisi bu fakir halkın 4 trilyon dolar nakit kaybına neden olan bir alçaklığın son bulmasıdır. Bu paranın ülke içinde ekonomik alanda kullanıldığı hayal edildiğinde nasıl heyecan verici bir hayat kalitesi ortaya çıkacağı açıktır. Bu zenginlik, yani para Türk Kürt ayırımı yapmaz, herkesi keyifli eder. (Araç muayene istasyonları ihalesinin Alman firmasından Kürt kökenli bir vatandaşımıza geçmesinin kimseyi ırgalamadığını burada anımsatalım.)
TERÖRÜN KÜLTÜREL KAYNAKLARI
Terör örgütü en çok, neoliberal kültür ve bu kültürün destekleyicisi yabancı kuruluşların (Soros, Alman, vakıfları, İskandinav büyükelçileri vs.) desteklediği kışkırttığı ‘çokkültürlülük’ telaffuzuyla süslenmiş kaynaktan beslenmiştir.
Türk yayıncılık ‘sektörü’nün son otuz yıldaki yöneticilerinin ideolojilerine, çalışanlarına (editör), müellif şair seçmedeki kıstaslarına, ödül sistemlerini istila etmelerinin sonuçlarına bakıldığında bu yıllarda niye büyük şair niye büyük muharrir yetiştiremediğimiz daha düzgün anlaşılacaktır. Zira bu yapılar Türk halkının yürek tınısına uygun büyük müellif büyük şair yetiştirmek için değil engellemek üzere biçimlendirilmişlerdir. Bunun içindir ki -Prof. Kurtuluş Kayalı’nın deyimiyle- ‘Batı için yazan’ (PKK’ye dayanak için imza metinlerine koyun üzere koşan) yeteneksizler ordusu müellif şair/ler yetiştirmişlerdir.
Yayınevlerimiz Türklerin edebiyatının altından halıyı çekerek ismini ‘Türkçe edebiyat’ olarak şipşak değiştiriverip Türk değil de ‘Türkiyeli’ olarak kendilerini tanımlayan müellif ve şairlere mükafatların, tanıtımların, rotatiflerin kapısını arkasına kadar açmışlardır. Yetenekli yeteneksiz olsun kırmızı don giyen herkesi cömertçe yayınlamaktan çekinmemişlerdir.
İşin berbatı edebiyatımızın vitrininde görülen şimdiki birtakım muharrir ve şairlerin birçoklarının bu gaddar hücum karşısında, kaymağını yedikleri Türk edebiyatının ismini bile savunmaktan imtina etmeleri, uzaktan seyretmeleri, buna şiddetle karşı çıkan kimi genç şairleri de isimlerini parlatma bu olayı kullanma suçlamasıyla karalama kolaycılığına yeltenmeleridir.
Anlı ulu edebiyat dergilerimizse egemenliğimizin nişanesi Türk edebiyatı isminin buharlaştırılmasını sessizce izlemiş, uyaranları -edebiyat bürokrasimizde idam kemendi üzere kullanılan- görmezden gelme yolunu seçmişlerdir. (Hatta, Varlık mecmuasını yıllarca babasının çiftliği üzere yönetmiş -artık yaşamayan- bir yayın yönetmeni ‘İt ürür kervan yürür’ diye yazmıştı.)
Türkiye Yayıncılar Birliği’ni 22 yıl (Evet yanılmadınız tam 22 yıl!) yönetmiş bir çokkültürcü zat, buyruğundaki yayınevlerinin ‘Türkçe edebiyat’ dizileri yapmasını teşvik edebilmiş (Evet şahsen bu türlü yazdı) bundan korkmamıştır!
(TYB bir de “Düşünce ve Söz Özgürlüğü Ödülleri” düzenlemiş ve kimlere ödül vermemiş ki: Perihan Mağden, Prof. Baskın Oran, Ragıp Zarakolu, Nadire Mater, Can Dündar, Hasan Cemal, Elif Şafak, Ahmet Şık!)
Yayınevlerimizin son otuz yılda bakın bu sizin büyük yazarınızdır aldatmacasıyla Türk halkının önüne sürdüğü müelliflerden bilhassa romancıların hepsi çürük çıkmıştır. Kimisi FETÖ’nün subliminalcısı darbeci olarak hapsedilmiş, kimisi gelini, kimisi pedofil hatalısı çıkmıştır!
Türk Pen’i bu güzelim ismini ‘PEN Türkiye’ye çevirmiş, kimsenin sesi çıkmamıştır.
“PKK sizi tükrüğüyle boğar”, “PKK küllerinden doğacak”, “PKK’yı terör örgütü olarak görmüyoruz” üzere sözlerle Türk halkını ebediyen aşağılamış bir kişi, yayınevlerimiz tarafından mükafata boğulmuş, övülmüş, kitapları arka arda yayınlanarak kısıtlı yeteneğine rağmen müellif ilan edilebilmiştir. Bu o denli bir şiddet ki edebiyatımız ‘Selo’yu sevenler ve sevmeyenler olarak bile bölünmüştür!
Bu durum maalesef sinemamızda, tiyatromuzda da hâkim olmuştur ve hala sökülüp atılmayı beklemekte, toplumun en ileri, en çağdaş bölümü olması gereken bu ayrıcalıklı sınıfta, bu feodal gerici fikir büyük oranda tesirini sürdürmektedir.
TÜRKİYE’NİN KABUS YILLARI
Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanı, Tayyip Erdoğan’ın başbakan olduğu Birikim’in akademi etraflarında ve tv yorumcularında adeta resmi ideoloji haline geldiği ‘AB’ye gireceğiz’ palavralı, Aydın Doğanlı, ‘çözüm süreçli’ bu yıllar terörün azgınlaştığı Türkiye’nin kabus yıllarıydı.
Ancak 2016 15 Temmuz’undaki kanlı FETÖ darbe teşebbüsüyle taçlandırılmak istenen bu ‘süreç’ bir mucize yapıtı akamete uğratılmış, vakitle PKK’nin kültürel ve maddi kaynaklarını besleyen Fetö tesiri büyük oranda ortadan kaldırılmıştı. Akabinde Suriye’nin kuzeyine yapılmış kama biçiminde üç askeri operasyon denize çıkma hayallerini yıkmış, lakin söndürmemişti. Ukrayna’yla savaşıyla büyük asker kaybına uğrayan Rusya ve İsrail karşısında Hizbullah idaresini bile koruyamayan İran’ın örselenmesi bir öbür ‘yerel’ darbe olmuştur. Sonuçta Suriye’nin asli ögelerinin Şam’ı ele geçirmesiyle PKK’nın beslendiği kıymetli büyük bir alan daha ortadan kaldırılmış, adeta atar damar kesilmiştir.
Ayrıca son beş yılda PKK’yı besleyen ülkelerden Ermenistan’ın Karabağ’dan sürülmesi, Irak üzerinden yapılan harekatlar, Irak idaresiyle mutabakata varılarak kotarılan Irak Türkiye ortasında ‘Kalkınma Yolu’ projesi, nokta operasyonlarıyla başkanların yok edilmesi vs. PKK’yı çevrelenip kuşatıldığı gerçeğiyle karşı karşıya bırakmıştır.
Hele başta belirttiğimiz temel oğlan ABD ve AB’nin ekonomik ve siyası olarak içsel çelişkilerinin derinleşmesinin yanında İkinci Dünya Savaşı sonrası kurdukları konsensusun bozulmasıyla dünyayı eşgüdüm halinde yönetme yeteneklerinin dumura uğraması, Çin’in liderliğinde bir Doğu’nun heyula üzere üstlerine büyüyerek gelmesi, PKK üzere kullan at yapıları beslemeyi olanaksız hale getirmiştir.
En son terör örgütü kurucusunun şahsen eline alıp okuduğu bildirisinde, “Aşırı milliyetçi savruluşunun zarurî sonucu olan başka ulus-devlet, federasyon, idari özerklik ve kültüralist tahliller, tarihi toplum sosyolojisine karşılık olamamaktadır.” net vurgusu güya bizim ‘Türkçe edebiyat’çı yayınevleri ve ‘Türkiyeli’ muharrir ve şairlerimiz için söylenmiştir.
Şimdi Türk ismine dolaysıyla Türk halkına ‘kültüralist çözüm’ ayağıyla yıllardır savaş açmış bu yayınevleri ve muharrirler -Murathan Mungan’ın bildiriyi okuması tercihimizdir!- kendilerini feshedecekler midir?
Merakla bekliyoruz.
NOT: Kürtlerin Türklerden evvel bu topraklarda olduğu büyük palavrasının tartışılmaz bir gerçek olarak empoze edilmesi PKK’nin kendisine taban bulmasında birinci nedendir. Emperyalizmin gaye ülkelerdeki bu tıp kanlı operasyonlarında üç beş slogan ve bir cümlelik palavra bilgiyle işi kotardığı Vietnam savaşı (iki Vietnam), Latin Amerika darbeleri ve 80 öncesi Türkiye iç savaşı ortamındaki tarafların peşinden sürüklendiği sloganlar anımsanınca daha âlâ anımsanacaktır. Maalesef Türk tarihçileri bu palavra üzerine gitmekte geç kalmış, milliyetçi hisleri kabartılmış Kürt gençlerinin bu palavrayla terör örgütünün ağına düşürülmesine pürüz olunamamış, kültürel alanda yapamadığımız bu vazife nedeniyle sonuçta her şey maalesef Mehmetçik’in kanına havale edilmiştir.”