Gaziantep’te yaşayan Abdurrahman Ceyran, tıpkı vilayette huzurevinde yaşayan ablasının İstanbul’da öldüğü ve cenazeyi almaları gerektiği tarafında gelen bir telefonla, oğullarını cenazeyi almak üzere İstanbul’a gönderdi.
Cenazenin defnedilmesinden 3 ay sonra Gaziantep’teki huzurevinden gelen telefonla ablasının yaşadığını öğrenen Ceyran, hayatının şokunu yaşadı.
Ceyran, ‘Öldü diye bildiğimiz ablamın sağ olduğunu öğrendik, defnettiğimiz cenazenin sahibi kimse gelsin alsın’ dedi.
Gaziantep’te yaşayan 76 yaşındaki Abdurrahman Ceyran, üç ay evvel Gaziantep’te bir huzurevinde yaşayan ablasının İstanbul’da öldüğünü ve çabucak gelip cenazeyi alması gerektiğine yönelik bir telefon aldı. Kendisini arayan kişiyi, ablasının Gaziantep’teki huzurevinde kaldığına inandıramayan Ceyran, ısrarla cenazeyi alması gerektiği tarafındaki konuşmaların akabinde 2 oğlunu İstanbul’a gönderdi. İstanbul’da cenazenin olduğu hastaneye giden Ceyran’ın 2 oğlu, cenazeyi kokmaması için sarılı olmasından ötürü teşhis edemedi. Gaziantep’e getirilen cenaze yıkama süreçlerinin akabinde kardeşi Abdurrahman Ceyran’a gösterildi. O sırada ablasını tam teşhis edemediğini argüman eden Ceyran, cenazeyi Şanlıurfa’nın Suruç ilçesinde toprağa verdi.
Ceyran, verilen cenazeyi defnettikten 3 ay sonra aldığı telefonda şok yaşadı. Gaziantep’in Yavuzeli ilçesindeki huzurevinden arayan yetkililer, Ceyran’a ablasını neden ziyaret etmediklerini sordu. Durum üzerine huzurevine giden Ceyran, ablasını karşısında görünce ne yapacağını şaşırdı. Olay sonrası yaşadığı şoku anlatan Abdurrahman Ceyran, “Aylardır ablamı meyyit biliyordum ancak ablam diye gönderdikleri cenaze oburunun çıktı. Defnettiğimiz büyük ihtimalle isim benzerliği münasebetiyle karışmış” dedi.
Yaşadığı süreci anlatan Abdurrahman Ceyran, “2020 yılında ablam Sariye Ceyran’ı huzurevine teslim ettim ve orta ara yanına gidip geliyordum. Sonra zelzele yaşanınca ablam Sariye’yi Yavuzeli’ne nakletmişler fakat bana hiçbir halde haber gelmedi. Daha sonra bu yıl Haziran’ın 18’inde İstanbul’dan bana bir telefon geldi. Telefondaki kişi bana ‘ablan öldü, gel ablanı götür, gelmiyorsan kimsesizler mezarlığına vereceğiz’ biçiminde konuştu. Ben de ‘ablamın İstanbul’da ne işi var biz Gaziantep’te yaşıyoruz’ dedim. Bana ‘ablamın ismi, soyismi, anne ismi, baba ismi bu değil mi’ dedi ‘evet’ dedim. ‘Ablan öldü cenazeyi almazsanız mecburen kimsesizler mezarlığına defnetmek zorunda kalacağız’ dediler. Sonrasında ben de çocuklarımı gönderdim cenazeyi getirttim” formunda konuştu.
Cenazeyi teslim alan çocuklarına cenazenin uçakla gideceği için sarıldığını, burada teşhis yapılamayacağını söylediklerini sav eden Ceyran, “Çocuklarım cenazeyi teslim almaya gittiklerinde, ‘bu kokar, bozulur ve kimse bunu paketlemez, uçak almaz’ dedikten sonra vazifeliler kağıdı okutmuş, isim ve doğum tarihi tutuyor diye çocuklarıma teslim etmişler. Hasebiyle çocuklarım da alıp getirdiler. Ben bu cenazeyi kaldırırken 20 kilo yoktu. Ben hayretler içerisinde yıkayan misyonlu bayana ablamı görmek istediğimi söyledim. Bana kaşları ile gözlerini gösterdiler. Bana kurtlandığını ve zayıfladığını söylediler. Ben de inandım. Bilemedim benim olmadığını” sözlerini kullandı.
Cenazeyi defnettikten 3 ay sonra telefonla arandığını söyleyen Ceyran, “Ben yasımı tutarken 2024’ün Eylül ayında beni Yavuzeli ilçesindeki huzurevinden aradılar. Sariye ablamın sağ olduğunu, gelip ablamı görmemi söylediler. Gittim gözlerimle ablamın yaşadığını gördüm. Artık de diyorum ki benim ablam yaşıyor” tabirlerine yer verdi.
Yaşadıkları olaydan sonra sevinç ve hüznü bir ortada yaşadıklarını belirten Abdurrahman Ceyran, defnettikleri cenazenin sahiplerine seslenerek, “Gelin bu cenazeyi götürün. Yetkililerden tek isteğim, benim ablam sağdır. Gömdüğümüz cenaze kime aitse gelin çıkarıp tespit edin. Ablam diye gönderdikleri cenaze diğerinin çıktı. Cenazesi kaybolanlar gelsin cenazenin yeri belli” diye konuştu.
